کاربرد شروط ضمن عقد در طلاق
شروط ضمن عقد در موارد طلاق، یک جنبه مهم از حقوق خانواده و قانون مدنی
است که نقش حیاتی در تعیین حقوق و تعهدات هر طرف در قراردادهای ازدواج
و طلاق ایفا میکند. این شروط میتوانند موارد مختلفی را شامل شود و در
موارد مختلف بر اساس توافقات طرفین تعیین شوند.
یکی از شروط متداول در قراردادهای ازدواج و طلاق، شرط مالی است.
این شرط معمولاً به عنوان “حقوق زناشویی” یا “تعهدات مالی پس از طلاق”
شناخته میشود. طرفین میتوانند در قرارداد ازدواج تعیین کنند که در صورت
طلاق، یکی از طرفها به دیگری مبلغ معینی را به عنوان حقوق زناشویی
پرداخت کند. این موضوع به خصوص در مواردی که یکی از طرفین اقتصادیتر
از دیگری است، تعادل مالی و حقوقی را تضمین میکند.
شروط ضمن عقد همچنین میتوانند به تعیین حق حضانت و ترتیبات مرتبط با
مراقبت از فرزندان پرداخته شوند. طرفین میتوانند مشخص کنند که کدام یک
از آنها حق حضانت را خواهد داشت، یا حتی ممکن است ترتیبات تقسیم وقت
مراقبت از فرزندان در طول طلاق را تعیین کنند. این اقدام به فرآیند طلاق کمک
میکند و از آن جلوگیری میشود که مسائل مرتبط با حق حضانت به تنهایی
تصمیمگیری شوند.
علاوه بر این، شروط ضمن عقد میتوانند به تعیین حقوق و تعهدات مرتبط با دارائیها
و دیگر موارد مالی پرداخته شوند. توافق بر اساس تقسیم دارائیها و تعهدات مالی
در طول طلاق میتواند مسائلی نظیر تعیین حقوق بهرهمندی از دارائیها،
مسئولیتهای مالی پس از طلاق و تعیین نحوه تقسیم دارائیها را شامل شود.
شروط ضمن عقد وتضمین حقوق
به طور کلی، شروط ضمن عقد در موارد طلاق برای تضمین حقوق و تعهدات هر
طرف، افزایش شفافیت و کاهش ابهامات مرتبط با فرآیند طلاق و موارد حقوقی
مختلف ذاتی در آن کمک میکنند. این توافقات مهمی هستند زیرا از پیشبینی
و حل مشکلات آینده و نظارت بهتر بر روابط پس از طلاق اطمینان میحاصل کنند.
چنانچه میدانید شروط ضمن عقد که در عقدنامه ها به طور مرسوم چاپ شده اند
به دو بخش کلی الف و ب تقسیم می شوند در این نوشتار ابتدا قسمت الف
را از نظر میگذرانیم :
شرط الف – شرط تنصیف دارایی ست
زوجین توافق نمودند هرگاه طلاق بنا به درخواست زوجه نباشد و طبق تشخیص
دادگاه تقاضای طلاق ناشی از تخلف زن از وظایف همسری یا سو اخلاق و رفتار
وی نبوده زوج موظف است تا نصف دارایی موجود خود ر که در ایام زناشویی با او
به دست اورده است یا معادل ان را طبق تشخیص دادگاه بلاعوض به زوجه منتقل نماید
در تحلیل این بند زوج مجبور به پرداخت بخشی از دارایی خود مشروط به
شرایطی به زوجه می باشد :
الف – اگر شرایط محقق شود زوج باید تا نصف دارایی بعباتی میتواند از میزانی نزدیک
به یک دهم درصد تا پنجاه درصد از دارایی زوج باشد البته دارایی که در ایام زناشویی
با زوجه حاصل کرده باشد درنتیجه دارایی قبل ازازدواج مشمول این شرط نمی باشد
ب- درصورتی میزان مذکور در نکته الف متعلق حق زوجه قرار میگیرد که طلاق به
درخواست زوج باشد بعبارتی اگر طلاق توافقی باشد یا طلاق به درخواست زوجه باشد
شرط تنصیف دارایی اعمال نمی گردد
ج-زوج ممکن است درخواست طلاق دهد اما درخواست وی به جهت تخلف زوجه از
وظایف همسری یا سورفتار زوجه باشد دراینصورت زوجه نمی تواند از شرط تنصیف
دارایی استفاده کند.
کاربرد شروط ضمن عقد در طلاق
