استقلال شرط داوری در قانون داوری تجاری بین المللی

داور  می تواند در مورد صلاحیت خود و همچنین درباره وجود یا اعتبار موافقتنامه داوری اتخاذ تصمیم کند . شرط داوری که به صورت جزئی از یک قرارداد باشد از نظر اجرای این قانون به عنوان موافقتنامه ای مستقل تلقی می شود ، تصمیم داور در خصوص بطلان و ملغی الاثر بودن قرارداد فی نفسه به منزله عدم اعتبار شرط داوری مندرج در قرارداد نخواهد بود ” از نظر تحلیلی هم دکترینی که به استقلال شرط داوری معتقدند استدلال می کنند که زمانی که طرفین شرط داوری را ضمن قرارداد اصلی درج کنند ، انها قصد دارند که داوران مزبور بتوانند حتی نسبت به بطلان یا فسخ قرارداد اظهار نظر کنند این قصد نشان می دهد که انها درصددند که به شرط مزبور استقلال بخشند و ان را تابع عقد اصلی قرار ندهند . قانون داوری تجاری بین المللی از قانون نمونه انسیترال اقتباس نموده و با وضع ماده 16 به این قائله خاتمه داده است لکن باید یک موضوع دیگر در تکمیل این بحث مورد بررسی قرار بگیرد : اگر شرط داوری در قالب یک موافقتنامه مستقل توافق شود چطور ؟ منظور از موافقتنامه مستقل ، یک قرارداد مستقل دیگری ست که صرفا در خصوص ارجاع اختلاف به داوری و جزییات ان بحث و توافق می شود در اینکه این قرارداد با توجه به اینکه ضمن قرارداد اصلی بعنوان شرط و ماده گنجانده نشده است تردید در استقلال شرط از قرارداد کمتر است و با وجود ماده 16 شکی در خصوص این نوع توافق داوری نیز وجود ندارد اما انچه باید به ان توجه کرد اشاره صریح موافقتنامه داوری به قرارداد اصلی و قلمرو موضوعی ان است بخصوص که در قراردادهای تجاری بین المللی که گاهی چندین قرارداد تجاری بین طرفین منعقد میگردد که بایکدیگر همپوشانی دارد ممکن است در موافقتنامه داوری این موضوع به صراحت بیان نشود و تردید ایجاد شود که این موافقتنامه داوری در خصوص کدام یک از قراردادها باید اعمال شود در پایان امیدوارم که مقاله مذکوردر سایت حسین ادیب وکیل متخصص دعاوی داوری  بتواند شما را با قانون داوری تجاری بین المللی بیشتر اشنا کرده باشد